
پزشکی از نظر دانش شناسی جدید، دانشی کاربردی در جهت حفظ و ارتقاء سلامتی و درمان و بازتوانی بیماران است. حکیم اخوینی بخارایی در کتاب هدایه المتعلمین که قدیمی ترین کتاب پزشکی فارسی است، تعریف مشابهی برای واژه پزشکی دارد: “پزشکی پیشنهادی است که تندرستی آدمیان را نگاه دارد و چون رفته باشد، بازآرد به علم و عمل”. بنابراین به نظر می رسد جایگاه کلی و محدوده کارکرد دانش پزشکی در طول قرن ها ثابت مانده است. جای پرسش است که چرا به واژه های متعدد با پسوند “پزشکی” یا “طب” بر می خوریم که تعاریف و کارکردهای متفاوت دارند؟ اصطلاحاتی مانند طب رایج یا مدرن، طب سنتی، طب مکمل، طب فولکلور، طب جایگزین و طب تلفیقی یا ادغام یافته چه تعاریفی دارند و جایگاه آنها در حفظ و ارتقاء سلامتی و درمان بیمارها چیست؟ در این نوشته تعاریف این واژه ها را به صورت خلاصه مرور می کنیم.
طب رایج یا مدرن (Current or Modern Medicine):
منظور از طب رایج یا نوین، دانش پزشکی مبتنی بر شواهد اثبات شده (Evidence based medicine) است. شواهد مطالعات و کارآزمایی هایی هستند که اثربخشی روش ها و درمان های تجربی را بررسی می کنند. جزئیات تشخیص، درمان و عوارض احتمالی در این روش بسیار اهمیت دارد. به همین دلیل هر چند سال یکبار (اغلب 4 تا 6 سال)، منابع تخصصی پزشکی براساس یافته های جدید به روزرسانی می شوند و براساس تعداد مطالعات و موضوعات تخصصی مورد مطالعه در این دوره زمانی، بسیاری از قوانین قبلی تغییر می یابند.
تاریخچه پزشکی با استفاده از این شیوه به قرن 19 میلادی می رسد. شیوه مرسوم پزشکی قبل از این تاریخ، استفاده از تجارب بالینی و سنتی پزشکان بود. قابل ذکر است که کتاب قانون ابن سینا یکی از منابع علمی معتبر پزشکی قبل از این تاریخ بود که سال ها به عنوان کتاب درسی معتبر در دانشکده های پزشکی اروپا تدریس می شد.
طب سنتی (Traditional Medicine):
براساس تعریف سازمان جهانی بهداشت، طب سنتی مجموعه ای از دانش، مهارت و شیوه های مبتنی بر نظریه ها، باورها و تجارب بومی در فرهنگ های مختلف است. با توصیه این سازمان، دستورالعمل های طب سنتی صرف نظر از این که با اطلاعات پزشکی جدید، قابل توضیح باشند یا نباشند، به منظور حفظ سلامتی و همچنین در پیشگیری، تشخیص، بهبود و یا درمان بیماری های جسمی و روانی بکار گرفته می شود. نکته قابل توجه در طب سنتی، ریشه فرهنگی و بومی این طب است و در مناطق جغرافیایی متفاوت، طب های سنتی متفاوت وجود دارند که هم در نظریه ها و هم در حیطه درمانی مانند نوع گیاهان دارویی بومی و کارهای دستی تفاوت دارند. مطالعات انجام شده در کل دنیا، تمایل روز افزون مردم به استفاده از این طب را نشان می دهند.
تاریخ طب سنتی به قدمت تاریخ پیدایش انسان است. بسیاری از نظریه های بنیادین طب سنتی بر پایه نظریه های فلسفی و تفکرات کلنگری به جهان هستی است. مقرون به صرفه بودن، دردسترس بودن، اثرات مثبت به خصوص در پیشگیری و درمان بیماری های مزمن و بی ضرر بودن از نکات مثبت این طب است. البته مواردی مانند نبود داروهای استاندارد یا درمانگران قابل اعتماد، داروهای گیاهی یا معدنی ناخالص و تقلبی، احتمال وجود تداخل با داروهای پزشکی رایج از مواردی است که باید مورد توجه قرار گیرد. هرچند طب سنتی هنوز در بسیاری از کشورهای آفریقایی به عنوان مرجع اصلی پیشگیری و درمان بیماری ها محسوب می شود، استفاده از آن بدون در نظر گرفتن شواهد طب رایج می تواند منجر به تأخیر در تشخیص یا تشخیص اشتباه و یا تداخل در تشخیص و درمان شود و سلامت فرد را با محروم کردن از درمان های مؤثر رایج به خطر بیندازد.
طب مکمل (Complementary Medicine):
طب مکمل به مجموعۀ گسترده ای از شیوه های مراقبت های بهداشتی اشاره دارد که ...
ادامه مطلب در سایت مزاج