بخش عمده ای از بیماری ها در طب ایرانی بر مبنای تغییر مزاج از حالت سلامت به بیماری، تعریف می شوند و به بیماری های سوء مزاجی معروفند. اصل مهم در درمان این گونه بیماری ها اصلاح مزاج تغییر یافته و برگرداندن به حالت سلامت آن با استفاده از تدابیر مختلف سبک زندگی و انواع روش های درمانی می باشد. نکته قابل توجه در مکتب طب ایرانی عنایت ویژه به مزاج بیمار و عضو مبتلا حتی در درمان بیماری های غیر سوء مزاجی می باشد.
مزاج در درمان بیماری ها چه اهمیت و جایگاهی دارد؟
از نظر منابع طب ایرانی هر گونه درمان بیماری های غیر مزاجی مانند سوء هیات ترکیب و تفرق اتصال نیز باید با ملاحظه جنبه های مزاجی عضو یا دارو و تدابیر متناسب با مزاج فرد، انجام گیرد. در این شرایط هم انتخاب طبع دارو و هم ارائه سایر توصیه ها و تدابیر درمانی باید متناسب با مزاج عضو مربوطه و مزاج عام بیمار باشد.
موارد اهمیت مزاج در درمان بیماری ها:
۱: درمان زخم:
از مثال های قابل توجه در مورد عنایت ویژه به مزاج در تمامی شرایط درمانی، تاکید بر مزاج اصلی بیمار هنگام تجویز داروهای مربوط به درمان زخم می باشد.
این مثال از این جهت مطرح می‌گردد که علی القاعده زخم ها به علت ماهیت علت و نشان هایشان کمتر تحت تاثیر تقسیم بندی‌های مزاجی طب ایرانی قرار می گیرند و در طب ایرانی به طور کلی درمان زخم برای همه افراد با استفاده از داروهای خشک کننده زخم و به اصطلاح مجفف انجام می گیرد ولی در همین شرایط نیز توصیه می گردد که شدت تجفیف دارو باید بر اساس وضعیت مزاجی عضو و حتی مزاج بدن و نیز مزاج زخم از نظر میزان رطوبت تنظیم گردد تا ضمن دستیابی به بهترین نتایج درمانی عضو مبتلا و بدن فرد نیز از مزاج اصلی خود دور نشود.
۲: درمان شکستگی ها:
یکی از درمان های دیگر که شاید توجه به رعایت بحث مزاج فرد یا عضو در آن دور از ذهن به نظر می‌آید مبحث درمان شکستگی هاست حتی در این مورد هم منابع ایرانی توجه به مزاج فرد و تنظیم داروها بر اساس آن را ضروری می دانند .
نتیجه این مثال ها
با عنایت به مقدمات فوق توجه به مزاج و توجه به بحث اصلاح مزاج تغییر یافته در فرد بیمار یکی از ظرایفی است که محققین طب ایرانی باید در هر حال بدان توجه خاص داشته باشند و در تحقیقات علمی خود علاوه بر یافتن روش های درمانی، در پیگیری علل عدم کنترل برخی از بیماری ها با درمان‌های رایج و ...
ادامه مطلب در سایت مزاج
- ۰۰/۰۷/۲۱